შესაძლოა, ყველა ვთანხმდებით, რომ „შანელი N 5“ გამორჩეულია არა მხოლოდ თავისი სურნელებით, არამედ ბრენდის ისტორიით. მიუხედავად იმისა, რომ ის „N 5“ ცოცხალი და კვლავ აქტუალურია, 1920-იანი წლებიდან მოყოლებული, კოკო შანელის კომპანია, ყოველწლიურად ახალ კოლექციებს ქმნის და თავის უნიკალურობას სწორედ სიახლეებით ამტკიცებს. ყოველი ბრენდი ასე ცოცხლობს. მაგ: ასე მოდიან სუხიშვილების,  ვალნეტინოს, დიორის სახლის, ბალენსიაგას და სხვა ბრენდებიც. იგივე ითქმის პერსონებზეც (მაგ: მაიკლ ჯექსონზე, სალვადორ დალიზე, დასტინ ჰოფმანზე და სხვ.); ბრენდის შესანარჩუნებლად არაა საკმარისი ერთხელ დასამახსოვრებელი პროდუქტის შექმნა, ნამდვილი ბრენდი ყოველთვის გვაოცებს სიახლით და თავის უნიკალურობას სწორედ ამით ინარჩუნებს. ამასთან, მისი სიცოცხლისთვის აუცილებელია სისტემატურად ახალი კოლექციებით, პროდუქტით, პერსონაჟებით  მაყურებლის (აუდიტორიის)  წინაშე გამოჩენა.

პოლიტიკაშიც თეორიულად იგივე წესებია, მაგრამ რეალობა ცოტა სხვაგვარადაა. აქ პოლიტიკური პარტიისა და პოლიტიკოსის პერსონალური ბრენდი შეიძლება უფრო მალე გაფერმკრთალდეს. ამ პროცესს დააჩქარებს ის, თუ ბრენდის შემქმნელი ახალს არაფერს გვთავაზობს და გამუდმებით “ეჩხუბება” თავის მომხმარებელს, სულ ახსენებს თავის ერთ დროს მიმზიდველ პროდუქტს და მოუწოდებს, რომ კვლავაც ის შეიძინონ. მომხმარებელთან “ჩხუბი”, შესაძლოა, კონკურენტის მუდმივი „მხილების“ ფონზეც მიმდინარეობდეს. ოღონდ, თუ  ახალი არაფერი იქმნება, კომპანია გაივსება  ძველი კოლექციის ნიმუშებით, ასევე, სხვა ბრენდების ჩამოფასებული ან მეორადი ნაწარმით (სადაც, შეიძლება „კრასნაია მასკვასაც“ გადაეყარო). მიმზიდველია? ხოდა, ახალ კრეატიულ დირექტორს სრულიადაც არ იზიდავს პოლიტიკური სუნამოს ეს ძველი სურნელი. არა იმიტომ, რომ ცუდია, პირიქით, თავის დროზე, იქნებ საუკეთესოც იყო, მაგრამ… პოლიტიკაში, ამ ძვირფასმა სურნელებამ, სიბინძურის სუნში, შესაძლოა, თავისი უნიკალურობაც დაკარგოს. არადა, ამ სუნამოსაც თავისი ადგილი აქვს და ახალ კოლექციასაც  შექმნა სჭირდება.

იმიტომ, რომ პოლიტიკაც ბრენდის კანონებით სუნთქავს.