🔵 ვსაუბრობთ პლატონზე, ძმებ ლუმიერებზე, დოქტორ ჰაუსზე და ქართულ სერიალებზე, ვოლტერ ლიპმანზე და სატელევიზიო ახალ ამბებში ერიქსონის ჰიპნოზის ალგორითმებზე, ვიდეო თამაშებზე, მედიაფსიქოლოგიაზე და სხვა საინტერესო თემებზე…

“ეს გზა ტაძრამდე არ მიდის. ეს ვარლამ არავიძის გზაა”… დილიდან 1984 წელს გადაღებული თენგიზ აბულაძის ფილმის ეს სცენა მიტრიალებს თავში.

იმიტომ, რომ გამახსენდა 1989 წლის 9 აპრილის დილა, საყოველთაო გლოვა და ერთმანეთის თანადგომა. იმიტომ, რომ ახლა, 2018 წელია და შოკირებული ვარ იურა მეჩითოვის განცხადებით , სადაც ამ ეროვნულ ტრაგედიაში მან საბჭოთა ჯალათების გამართლება სცადა. საბჭოთა რიტორიკის და პროპაგანდის გამოყენებით ასე, ირიბად მიგვანიშნეს, რომ  9 აპრილს შესაძლოა “პროვოკაციაზე წამოვეგეთ”. და საერთოდ, სამშობლო რომ გვიყვარს და მისთვის ვიბრძვით –  შესაძლოა დანაშაულიც კი იყოს. საბჭოთა რუსისთვის ნამდვილად ასეა და ვხედავთ, რომ სწორედ საქართველოს სიყვარულს არ გვპატიობენ!

მეჩითოვის ეს სამარცხვინო განცხადება არც პირველია და არც ბოლო, სამწუხაროდ! ბევრს ვიცნობთ, ვინც ამგვარი მოღალატეობრივი საბჭოთა რიტორიკით ვნებს და ხვრეტს სამშობლოს. გადის წლები და მე ისევ ველოდები მათ ბოდიშს, მე ველოდები მათ – მ ო ნ ა ნ ი ე ბ ა ს!

მე ვირჩევ ევროპას, რომელსაც აინტერესებს ვინ ვარ მე, საქართველოს მოქალაქე. ყოველ ჯერზე მეკითხება: რა თვისებებით, კულტურით, ახალი რეფორმებით და მიღწევებით გამოვირჩევი?! აინტერესებს საიდან მოვდივარ და სად მივდივარ? აინტერესებს და ელის რა სიახლეს შეიტანს ქართველი ევროპის დიდ ოჯახში? და თუ შენც ჩემსავით, ევროპულ ოჯახს ირჩევ, ეს ნიშნავს, რომ საკუთარი თავის წარმოჩენასა და რეალიზებაზე მეტად ზრუნავ, მეტს შრომობ და უფრო ვითარდები!  ხომ გვინდა ქართველი ერის საუკეთესო კუთხით წარმოჩენა და გადარჩენა? მაშინ უნდა ავირჩიოთ ევროპა და ბევრი ვიშრომოთ, რომ ჩვენი კულტურით, ჩვენი ქართველობით გამოვჩნდეთ აქ და მსოფლიოში! და ასე, გადავრჩეთ. ასე, განვვითარდეთ.

რა უნდა რუსეთს? იმ რუსულ ოჯახში ქართველი ვინ არის არ აინტერესებთ, ის საერთოდ არ სჭირდებათ, რადგან რუსის წარმოდგენაში საქართველოც არ არსებობს, ის ტერიტორიაა! ქართული კულტურის საუკეთესო ნაწილი მათთვის ყოველთვის იყო “რუსულის შემადგენელი”! ქართველის გადასაგვარებლად, ისინი თავის მოდელს გვტენიან: მათ წარმოდგენაში „კარგი ქართველი“ არის უსაქმური, კორუმპირებული (რომელსაც ფულის შოვნისთვის არ სჭირდება განათლება), რუსს დამონებული (მის გარეშე რომ არ შეუძლია), მატყუარა და ქურდული მენტალიტეტის! ამ “მოწამლულ ვაშლს” თან რუსული პროპაგანდით აზავებენ და “ქართველობის წართმევას” სულ სხვას აბრალებენ.

ჩვენ ვხედავთ, რომ ნაღდ ქართულს (მათ შორის ქართულ სახელმწიფოს და ინსტიტუციებს) ებრძვიან და ღიად ანადგურებენ. როცა დამპყრობელ რუსეთზე ვფიქრობ, ილორის წმინდა გიორგის ეკლესია და მისი ვანდალური, „რუსულ სტილში“ გადაღებვა მახსენდება. ილორი ჩემი საქართველოა! დასაცავია.

ხომ მარტივია: აირჩიო ქართული და უბრალოდ, საკუთარი თავის არსებობა? აირჩიო სიძლიერე და იამაყო საკუთარი სამშობლოთი – ყველგან, თავაწეულმა იარო! და ამისთვის იშრომო…

ამიტომ, მე ვფიქრობ როგორ დავიცვა ჩემი არჩევანი. ამიტომ, არსებობს ერთი საქართველო, რომელიც უნდა გადარჩეს, განვითარდეს და არსებობს ერთი, ევროპული არჩევანი.  ამიტომ, თითოელი მოქალაქის ხმა და პოზიცია უნდა გამოჩნდეს – არა მხოლოდ არჩევნებზე! იმიტომ, რომ მე ვარ ქართველი და მე ვირჩევ ევროპას!

#ძალაევროპაშია

არჩევნების პირველი ტურის შემდეგ, ეიფორიის ფონზე, მეორე ტურის მოლოდინში სხვადასხვა მოსაზრებას ვკითხულობ და ვისმენ, მათ შორის კრიტიკულსაც და ეს კარგია.

ამ ფონზე, თითქოს შორიდან, მაგრამ მაინც ისმის მოსაზრება და კითხვა: ქართული დემოკრატიის განვითარების პროცესი ჰგავს იმ ფაზლს, რომლის აწყობისას, ერთსა და იმავე სურათს ვიღებთ. რატომ?

დავაკვირდეთ ახლოდან: ფაზლის ერთიან სურათს მოსახლეობა, ჩვენ ვაწყობთ, არჩევნებზე. ფაზლი შედგება ელემენტებისგან, ნაწილებისგან. ამ ნაწილებს პარტიები გამზადებული სახით გვთავაზობენ. თუ დავაკვირდებით, დავინახავთ, რომ ამომრჩეველი პოლიტიკოსების მიერ შემოთავაზებული ფაზლის ნაწილების შექმნაში თავად არ მონაწილეობს. ისმის კითხვა: ვინ და როგორ ირჩევს მათ არჩევნებამდე ჩვენთვის და ჩვენს მაგივრად?

პოლიტ-ტექნოლოგებმა იციან, რომ ჩვენი ტვინი მისთვის ნაცნობ პატერნს და მისაღებ სურათს ხედავს და ირჩევს. მოდით ამას პირობითად „შეთანხმებული სურათი“ ვუწოდოთ, რომელიც ამომრჩეველს ასე თუ ისე მოსწონს. იმისთვის, რომ მოსახლეობა ახალს ენდოს, მას ჯერ ღირებულებით დონეზე ნდობა უნდა გამოუხცადოს. იდიალური „სურათი“ განვითარებული დემოკრატიის ქვეყნებშიც კი არ იხატება, ოღონდ იქ არიან ადამიანები, რომლებიც ამას ხედავენ და ამაზე საჯაროდ საუბრობენ!უკლებლივ ყველა ოპოზიციურ პარტიასა და ყველა დროის მთავრობაში არიან პრინციპული, პატრიოტი და მეორეს მხრივ, ჩვენთვის მიუღებელი ადამიანები; ეს შემოთავაზებული ფაზლის მნიშვნელოვანი ჯგუფია. ამასთან, არჩევნებამდე, ხელისუფლებასა თუ ოპოზიციურ პარტიებში კეთდება სასარგებლო საქმეები და მეორეს მხრივ, არის შეცდომები! აქაც, მნიშვნელოვანია საჯარო დისკუსიით და ამომრჩევლის ჩართულობით კარგი/ცუდი ელემენტების იდენტიფიცირება და ცუდის შეცვლაზე, გამოსწორებაზე ზრუნვა.

დავაკვირდეთ, რა ხდება ჩვენთან? იმისთვის, რომ ყოველი არჩევნების მერე, ერთი და იგივე სურათი არ მივიღოთ და ამომრჩეველს სიახლე შევთავაზოთ, სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია კრიტიკული აზრის მოსმენა, გაცნობიერება და შემდეგ, პაზლის ნაწილების კორექტირება. ამისთვის კი პარტიებში შეთანხმებულად უნდა მუშაობდნენ კრეატიული ადამიანები, რეალისტები და კრიტიკოსები. როცა კრიტიკოსებს ვახსენებ, არ ვგულისხმობ იმ „ქილერებს“, რომელბიც ნებისმიერ სიახლეს სკეპტიკურად ხვდებიან და კბილებით იცავენ თავის არჩევანს, რომელიც შესაძლოა ერთ დროს ძალიან მიმზიდველი ფერების იყო, მაგრამ მაინც გახუნდა და სჭირდება გადახალისება.

კრიტიკული აზრის იგნორირება ან ჩახშობა დამაზიანებელია. მაგალითად, მე მახსოვს, რამხელა კრიტიკული მუხტის ჩახშობა მოხდა მაშინ, როცა დიმიტრი შაშკინი (2009 წელს) განათლების მინისტრად დაინიშნა და როცა მან სწორედ შიდაპარტიული კომპრომისების და დუმილის ხარჯზე, მიშალ-მოშალა უკვე აწყობილი „სურათი“ და უბრალოდ დაანგრია წარმატებული განათლების რეფორმა. არადა, ამ „სურათის“ დახვეწა შეიძლებოდა. მივიღეთ ცენტრალიზებული და პოლიტიზირებული სისტემის დამახინჯებული სურათი, სადაც აქა-იქ დარჩა წარსულში წარმატებული რეფორმის ნაწილები. და ეს ყველაფერი მოხდა სწორედ ჩემნაირი და შესაძლოა თქვენნაირი ადამიანების (ვინც სისტემის შიგნით მუშაობდა და ამას ძალიან ახლოდან ხედავდა) დუმილის და კომპრომისის ხარჯზე. მართალია, მისაღები იყო საერთო სურათის: „სახელმწიფოს შენების“ იდეა, მაგრამ ცალკეული ნაწილების დამახინჯებაზე დუმილი იყო შეცდომა. და აქაც, კრიტიკული განხილვა და კორექტირება არც წინა და არც ამჟამინდელი ხელისუფლების დროს არ მომხდარა.

საქმე იმაშია, რომ საერთო სურათიდან კონკრეტული ნაწილების იდენტიფიცირება და შეცვლა ძნელია. მითუმეტეს, ეიფორიული განწყობისას, როცა ისმის მოწოდებები “სისტემა უნდა დაინგრეს“, „ყველაფერ შესაცვლელია“, ან როცა მხარე ამტკიცებს, რომ წინა სურათი უფრო მახინჯი იყო და ახლა ყველაფერი საუკეთესოდაა. ამომრჩეველიც, ყოველ ჯერზე თავისით შლის ამ სურათს და „ახალს“ ისევ ძველი ნაწილებისგან აწყობს. მოდით, ისევ ახლოდან შევხედოთ ფაზლის სტრუქტურას და დავინახავთ, რომ ამ ნაწილების შერჩევა საქართველოში გაუმჭვირვალეა, ამაზე გამოთქმული კრიტიკა კი (ყველა დონეზე) ისევ მიუღებელი. ფაზლის მოცულობას, ზომას და ფერებს ისევ მხოლოდ ლიდერი ან ლიდერები არჩევენ და ამ დემოკრატიის თამაშში, კრიტიკული რგოლი, რომელიც დიდი ყურადღებით უნდა ქმნიდეს ფაზლის ნაწილებს (პროფესიონალების და მოსახლეობის ინტერესების გათვალისწინებით) და მერე, მასვე სთავაზობდეს – არის სუსტი ან საერთოდ არ არის. ეს შესაძლოა მთავარი პრობლემა იყოს.

ამ გადმოსახედიდან სჯობს, ამომრჩეველმა წინასწარ იცოდეს და აკვირდებოდეს, როგორ იქმნება და ირჩევა პარტიების შიგნით ის ნაწილები, რომელსაც მერე თავად ამომრჩეველს სთავაზობენ – სურათის ასაწყობად. და თუ რამე არ მოეწონება, მას უნდა ჰქონდეს პლატფორმა აზრის გამოხატვისთვის და შესაძლებლობა, რომ მოითხოვოს შეცვლა. ეს ნიშნავს შიდაპარტიეული გამოწვვების შესახებ საჯაროდ საუბარსა და მეტ გამჭვირვალობას (რისი მცდელობაც ნაციონალურ მოძრაობას ჰქონდა 2017 წლის იანვარში, როცა მე იქ ამ პროცესში ჩართულობის სურვილით შევედი). მომავალში, თუ ეს პროცესი ოპოზიციაშიც ან უკვე მთავრობაში დაიწყება, სწორედ პრინციპულმა ადამიანებმა მეტი გამბედაობა უნდა გამოიჩნონ და დროულად დაანახონ ერთგულ ამომრჩეველს საფრთხეები, აუხსნან რა არის შესაცვლელი და მათივე ჩართულობით შეცვალონ გახუნებული სურათი – ახალი ელემენტებით.

და მაშინ დავინახავთ, რომ განახლების პროცესი შესაძლოა მართლა შეუქცევადი გახდეს თუ ამომრჩევლები თავად გვეტყვიან როგორი უნდა იყოს ახალი ქართული დემოკრატიის სურათი, რომლის ნაწილების (ღირებულებების, კანდიდატების, სიების, მესიჯების, პროგრამების და სხვ) შეთავაზებაზე პარტიებმა ისევ უნდა იზრუნონ მომავალ არჩევნებზე, ოღონდ კრიტიკული აზრის მეტი ჩართულობით და გათვალისწინებით! და სწორედ ესაა ის, რაც მისაღები იქნება ჩემთვის და შესაძლოა თქვენთვის. ესაა ნამდვილი საჩუქარი, რომელსაც ამომრჩეველი არჩევნების მერე პარტიას უბრუნებს – თავისი ხმის, ნდობის სახით. და ყოველი ასეთ ხმა, მათ შორის კრიტიკული, არის მოსაფრთხილებელი და ძვირფასი!

ახლა შევხედოთ იმ ნახევრად აწყობილ სურათს, რომელსაც პირველი ტურის მერე ვხედავთ. ზოგს მოგვწონს, ზოგს რაღაცის შეცვლა გვსურს. მეორე ტურამდე არაფერი შეიცვლება, მაგრამ არჩევნების მერე, უფრო ცხადად დავინახავთ, რომელი ელემენტია შესაცვლელი იმისთვის, რომ შედეგი კიდევ უფრო მიუახლოვდეს ჩვენს ღირებულებით დაკვეთას. და აღმოვაჩენთ, რომ ყოველ ჩვენგანს აქვს ის ძალა, რომ შექმნას ახალი ნაწილები, ააწყოს ახალი სისტემა და შემდეგ, აიძულოს პოლიტიკოსები შეცვალონ ჩვენი მომავალი ისე, როგორც ეს თავად გვსურს!

და ეს ამომრჩევლის საჩუქარია – ქართული დემოკრატიისთვის.

საათნახევარია ტელეფონის გარეშე ვარ… ზუსტად ამდენი დროა, რაც ის ხელოსანთან დავტოვე და ახლა ველოდები – ტელეფონს. უკვე სადგურის კაფეტერიაში წყალს მივირთმევ და აქვე, სახელდახელოდ ნაყიდ დღიურში,  საკუთარი ფიქრების ამოხსნით ვარ დაკავებული… ტექნოლოგიების გარეშე მოსაწყენი მეჩვენება ჩემი სხეული, რომელიც Facebook-ისა და შეტყობინებების გარეშე საკუთარ ენერგიასთან დარჩენილი – ადამიანი ხდება. წარსულში მოწყენილი, დღის და სიზმრის ფრაგმენტებით იმედგაცრუებული, მაგრამ უკვე დამშვიდებული ადამიანი ვარ, რომელიც წერს…

მახსოვს, დაღლილმა ვამჯობინე კიბეზევე შემესვენა… კიბეზე, საიდანაც ვუყურებდი ხედს, რომელიც  თავად ავირჩიე. გზააბნეულ მგზავრებს არ ველაპარაკებოდი და ჩემი ახალი გზის ასარჩევად ახალი ფარდის გაშლას ველოდებოდი. ვგრძნობდი, თითქოს, ზემოდან ვხედავდი იმას, რაც ცოტა ხნის წინ ჩემს ცხვირწინ იყო: წარსულის ფარდას. განა არ ვიცი. ჩემი ცხოვრებით, ფიქრებით და ნაბიჯებით აღმოვჩნდი იქ.

დაღლილობისგან თავის დასახსნელად, კაფეტერიაში, ახლა ცხვირწინ მიდევს წყალი და თვალწინ  მაქვს კიბე. ახლა შემიძლია ფართოდ გახელილი თვალებით, წარმოსახვაში, წამებში დავხატო ხედი, რომელსაც აღარ ფარავს ფარდა.  სწორედ აქ დავისვენებ, წარმოსახვაში, კიბეზე. აი, სხეულმაც იგრძნო, რომ კიბე მყარია …რომ ჩემი ნაგებია.

ეს კიბე იმ სამყაროს ნაწილია, რომელსაც დღე და ღამე ვათვალიერებ. ვმოძრაობ და ვხვდები, რომ ეს კიბე  ახალ და ნაცნობ სივრცეში მიკვალავს გზას. სულ ერთი წამი და… ეს კიბე ძალიან მშობლიური ხდება. თურმე, ჩემს ს ა ხ ლ შ ი ვარ, კიბეზე. მე მიკვირს და მიხარია, რომ ეს კიბე იმ სახლშია, რომელიც მიყვარს და რომელიც დაცულია. იმ სახლშია, რომლის ფანჯრებიდანაც ერთმანეთზე შეყვარებული და მოალერსე სხვადასხვა ხედი იშლება.

აქ ჩემთვის საჭირო ყველა შეტყობინება ფანჯრის რაფებზეა მოკალათებული და მე მელოდება. გასაღებიც მხოლოდ მე მაქვს. ცხადშიც და სიზმარშიც.

ამ სახლში არის წყალი, რომელიც მჭირდება. ადამიანები, რომლებსაც მანამდე ვგრძნობ, სანამ ჩემი ფიქრები ჩემივე ღიმილს დაეწევა.

კარი, საიდანაც ჩემი თვალის მზერა ხიდან ხეზე ხტუნაობით აღიქვამს და ხატავს მთებს, ხეებს, ცას და გზას. სახლის წინ კი ბზისფერი ფარდა ლივლივებს. ისიც მზერას და წარმოსახვას ემორჩილება და თანხმობის ნიშნად წამებში იხსნება. და ეს მომავალია.

და ჩემი ყოველი ახალი მოგზაურობა ამ სახლიდან იწყება.

(მოთხრობა)

ვეძებ ჰარმონიას. ვეძებ დღე და ვეძებ ღამე. დღე და ღამე ამ დღეში ვარ. ღამე ვიმოგზაურე. ხოდა არც მეტი არც ნაკლები, დედამიწის და მთვარის ტრაბახს და თან, ერთმანეთის ქებას შევესწარი.

ჯერ დედამიწამ გაიწვდინა ხელები და დაიწყო: არავინ იცის რა და როგორ იყო, მაგრამ ამბობენ, რომ მე და მთვარე  ერთი პლანეტა ვიყავით. მას მერე ჩემთანაა და იცის, რომ ძალიან შორს თუ წავა – ვერ იარსებებს. თუ ძალიან ახლოს მოვა – მთლად დამღუპავს. სხვათა შორის, მე  მზის გარშემო ვბრუნავ და ჩემი შვილობილიც მე მბაძავს.

ჯერ კიდევ ღამე იყო, მთვარეს დედამიწამ მოვალეობებიც რომ შეახსენა:

ყველაზე ბევრი წყალი მაქვს და ზღვებს, ოკეანეებს, ტალღებს ჩემი მთვარე მართავს. ზღვის მოძრაობას აკონტროლებს და რიტმს აძლევს მის სუნთქვას. ისე მე ხელს ვერ ვაწვდენ მას და ადამიანმა ჯერ თვალი დაადგა და მერე ფეხი.

სანამ მზე გამოფხიზლდებოდა, დედამიწა ქებაზე გადავიდა, გვერდზე გადაიხარა და მთვარეს უძილო ღამეები დაუფასა.

ადამიანებს მეც ხომ კარგად ვიცნობ, მაგრამ მთვარე ექსპერტია ამ საქმეში. რა გასაკვირია. ადამიანები, მთვარეს რომ შეხედავენ (შეხედავენ რა, მიაშტერდებიან)  – უნებლიედ გაანდობენ-ხოლმე სანუკვარ საიდუმლოს. მთვარე კი საუკუნეებია ინახავს მათ ფიქრებს, აგროვებს გენეტიკურ მეხსიერებაში. თქვენი, ადამიანების შთაგონების გამკვირვებია: თუ შეხედავთ მთვარეს, უცბად მოგივათ ის აზრი, რომელიც სიტყვების მაგივრად, შეგრძნებებით მოდის. გაიგონებთ მუსიკას, რომელიც ნოტებში არ გარდაისახება. დაინახავთ იმას, რაც არ ჩანს, მაგრამ არსებობს. ესაა საუკუნეების მეხსიერება, რომელიც კვებავს ჩვენს თვალებს და გვაძლევს შთაგონებას. მთვარე ალაგებს, ასაწყობებს, შლის  ფიქრებს. და ამ შრომაში ხან ივსება და ხანაც იცლება ფიქრებისგან. არადა, არ დაიღალა ამდენი საუკუნეა. არც მთვარე და არც ადამიანი. შეხედავ და, შეიძლება სულაც შენი ბებიის-ბაბუის-ბებიის ნაფიქრალი გაგანდოს. გენიოსია რა! ადამიანს კი, საკუთარი ფიქრებით გადაღლილს ეჩვენება, რომ მთვარის ყურებამ დაქანცა. ასეა, ადამიანს  და მთვარეს მაინც ვერაფერს გამოაპარებ! სადღაც ყველაფერს იმახსოვრებენ. საბოლოოდ ხომ ყველაფრის მართვაში ერევიან.  ჩემი მთვარიკო, ჩემი არქივარიუსი და  მესაიდუმლე, მოწესრიგებული და ერთგული თანამგზავრი. ყველას სჭირდება თავისი თანამგზავრი და მესაიდუმლე. დედამიწასაც. 

შეხედეთ, შეხედეთ, რა ლამაზია დედამიწიდან დანახული პატარა მთვარე.

უსმინა მთვარემ, თავისი სტატიკური გამოხედვით ყველაფერში დაეთანხმა დედა-დედამიწას. დაალაგა ფიქრები, აზრები და თავმდაბალი გამოხედვით, დინჯად მიუგო:

გეთანხმები, თქვენი მთვარე ვარ. დედამიწის ნაწილიაო, ჩემზე ამბობენ. ასეთი ვარ: თვეში ოთხჯერ ვიცვლები და არ ვაბეზრებ თავს ადამიანებს. მე ყველა გამოხედვას ვიმახსოვრებ დედამიწიდან. ხოდა, მიყვარს მე ადამიანი თავისი მოგონებებით და ფიქრებით. თავად კი, რა გულმავიწყები არიან. არადა, რომ მომაშტერდებიან და მე კი, საუკუნის წინანდელ ფიქრებს უკან ვუგზავნი და წარსულის ფიქრებში ვამოგზაურებ უკვირთ და ამას –  ადამიანის ბუნების უცნაურობას მიაწერენ.  რა ვქნა, ასე ვერთობი. მე წარსული ვარ. გამოცდილი, დინჯი, დედამიწის წარსული.  ღამე ყოველთვის წარსულია. ახლა შუაღამეა და მზე უკვე მენატრება.

მე მხოლოდ მაშინ ვისვენებ, როცა მზე ამოდის. თქვენ რა იცით, რომ ყველაზე ლამაზი სწორედ მაშინ ვარ, როცა მზე აცხუნებს. ხანდახან ისე მენატრება მზე, რომ შუადღემდე ვეხვეწები, დღეც დამტოვოს. მზე კეთილია და თუ თვალი მომკრა, ყოველთვის ღიმილით მესალმება.  მე კი, ამასობაში ადამიანების თვალს ვემალები, არ მინდა ისინიც გადავღალო ლოდინით. ადამიანები ხომ ყოველი დღის ბოლოს რაღაცას ივიწყებენ. მეც მივიწყებენ. იციან, საჭირო ვარ მეც და მზეც. მე ფიქრების დასალაგებლად. მზე – ფიქრების შესაქმნელად.

იცით? იცით, რა ლამაზია დედამიწა მთვარიდან დანახული.

მზე დავინახე, რომელმაც ყველაფერი გადამავიწყდა, ისეთი მშვიდი ხმით დაიწყო ჩემი გამოთბობა:

მე ვარ მზე. უნიკალური ადამიანის დანახული უნიკალური მზე. არავის დაემონო. არ დაემონო წარსულს. მოგონებებს. შეხედე ცას. შეხედე რამდენი ვარსკვლავია შენს გარშემო. ყველა ვარსკვლავი ადამიანს ეკუთვნის. პატარა ადამიანს. მე გაჩუქე ყველაფერი, რასაც შენი ფიქრი და თვალი დაინახავს. აი, ახლაც, ყველაფერი შეგიძლია შეცვალო შენი ფიქრით, აირჩიო პლანეტა, ვარსკვლავი, რომელსაც გაანდობ საიდუმლოს და მიიღებ ახალ ენერგიას. რატომ აღარ უყურებ ცას? ვარსკვლავებს? ბოლოს როდის ნახე მზის ამოსვლა? დამიჯერე. 

ჰარმონიას ვეძებ-თქო, გულმა არ მოითმინა და უსიტყვოდ, დახუჭული თვალებით, გულში ვუპასუხე. ამის გაგონებაზე მისი სხივები  სწრაფად დაიძრნენ, ენერგიად გარდაიქმნენ და გული დროის გაუგებარი ინტერვალით გაათბეს. გამამხნევა:

შენი ჰარმონია იწყება ყოველი დღის გათენებისას. ჩემი ამოსვლისას, როცა ღამეს აცილებს მთვარე. შენ კი არავის ეკუთვნი და შენ არავინ გმართავს. სწორედ ეს მინდოდა გცოდნოდა. ნუ გგონია, რომ ის, ვინც ყველაზე ახლოსაა – შეუძლია შენი ცხოვრება და ფიქრები ცვალოს. ამის დასტური ვარ მე და არის ცა. ვარ ერთი. ხარ ერთი. ამიტომაც, გესმის ჩემი ხმა: შეხედე ცას და თავად აირჩიე შენი ბედის ვარსკვლავი – ერთი, შენი. ღამით და დღისით, სწორედ ეს ცისკრის „ვარსკვლავი-შორეული“ მიგიყვას სახლში. უნიკალურ სახლში. მერე კი, გახსოვდეს  მადლობა უთხრი მას, ვინც უსაზღვრო არჩევანიდან სწორედ ის ერთი ვარსკვლავი გაჩუქა. შეხედე ცას წამიერად და გულში, მომიგონე.

ბედნიერი დილა გაგითენდება.

პ.ს. „მე ვარ ახლად გამომწვარი დედამიწა და შენს ირგვლივ დღედაღამე ვბრუნავ“- მედეა კახიძის ლექსის ამ სიტყვებმა 19 წლის დედაჩემს (მაცაცო სებისკვერაძეს) თავისი პირველი მელოდიის შექმნის შთაგონება გაუჩინა. მადლობა.  

2015 წელი. ზაფხული.